[Ομιλία του κ. Θαλή Μυλωνά ,Προέδρου του Ινστιτούτου Δια-Bαλκανιών Σχέσεων.]

Κυρίες και Κύριοι,

Το θέμα μας σήμερα είναι η συνοπτική παρουσίαση του ιστορικού των διενέξεων μεταξύ Ελλάδος – Fyrom, της τελευταίας εικοσαετίας και η κριτική της από 5 Δεκεμβρίου 2011 Απόφασης (Νο 142) του διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία εξεδόθη κατόπιν προσφυγής της FYROM εναντίον της Ελλάδος.

Η προσφυγή της FYROM κατά της Ελλάδος κατετέθη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ,στις 17/11/ 2008 ,με θέμα ,την ερμηνεία και εφαρμογή της ενδιάμεσης συμφωνίας της 13/9/1995 η οποία τέθηκε σε εφαρμογή στις 13/10/1955.

Με την αίτηση αυτή η FYROM ζήτησε να αποδειχθεί η παραβίαση εκ μέρους της Ελλάδος του άρθρου 11 παραγ.1 της ως άνω συμφωνίας και να διασφαλιστεί ότι, η Ελλάδα θα τηρήσει την υποχρέωσή της , στην περίπτωση που στο μέλλον η Αιτούσα θα ζητήσει να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ η οιουδήποτε άλλου διεθνούς οργανισμού, στους οποίους η Ελλάδα είναι ήδη μέλος.

Η Ελλάδα μετά την ενημέρωσή της πρόβαλε τις ενστάσεις της και ζήτησε από το Δικαστήριο να διακηρύξει ότι

1] Η υπόθεση την οποίαν έφερε ενώπιόν του η Αιτούσα ,δεν υπάγεται στην δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και ότι

2] Η Αίτηση είναι απαράδεκτη δηλ. στερείται το νόμω βάσιμο και τα αιτήματά της είναι αβάσιμα και αθεμελίωτα.

Η FYROM από την πλευρά της ζήτησε.

1] Να απορριφθούν οι ενστάσεις της Ελλάδος ,καθόσον αφορά τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και το μη παραδεκτό της Αιτήσεως

2] Να διακηρύξει ότι η Ελλάδα μέσω των οργάνων της έχει παραβιάσει τις υποχρεώσεις της ,που απορρέουν από το άρθρο 11 παραγ΄1 της συμφωνίας και

3] Να διατάξει την Ελλάδα να λάβει αμέσως τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της του άρθρου 11 παραγ΄1 της συμφωνίας και να σταματήσει αμέσως, εμμέσως η πλαγίως να αρνείται την ένταξή της στο ΝΑΤΟ η σε οποιοδήποτε άλλο διεθνή οργανισμό

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι η Fyrom πριν από την Αίτησή της για ένταξη είχε ήδη προλειάνει το έδαφος και είχε γίνει μέλος του οργανισμού του ΝΑΤΟ, < Συνεργασία για την Ειρήνη> με σκοπό την προαγωγή της συνεργασίας μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ και των άλλων χωρών μη μελών αυτού και στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ < συνεργασία για πρόγραμμα δράσης > .

Το Δικαστήριο, από την αρχή της συζήτησης της υποθέσεως αναφέρθηκε στο Ιστορικό περιεχόμενο της έναρξης της διένεξης μεταξύ των δύο χωρών, η οποία άρχισε μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την ανεξαρτητοποίησή της, χωρίς βέβαια-κατά την άποψή μας- να έχει τα υπό του διεθνούς δικαίου προσόντα [ κεντρική πολιτική εξουσία σεβαστή από όλους, δόγμα Τόμπαρ, ξεκαθαρισμένο έδαφος, βιωσιμότητα, προστασία ανθρωπίνων δικαιωμάτων] κτλ. όπως είχαμε τονίσει προφορικά σε λόγους μας και στον Τύπο.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην Αίτηση FYROM στις 30/7/1992 για ένταξή της στον ΟΗΕ, στην οποίαν όμως αντιτάχτηκε κατ’αρχήν η Ελλάδα (τον Ιανουάριο του 1993], , για να υπαναχωρήσει αργότερα δηλ. τον Απρίλιο του 1993, [ επί κυβερ. Κ.Μητσοτάκη] παρά την υπόσχεση τότε του Προέδρου των ΗΠΑ, Βιλλ Κλίντον, ότι δεν θα συναινέσει στην είσοδό της, εάν προηγουμένως δεν λυθεί το πρόβλημα του ονόματος, ενώ θα μπορούσε να της κάνει νομικό αποκλεισμό, και να περιμένει η FYROM για πολλά χρόνια στην είσοδο του ΟΗΕ. Η Ελλάδα όμως απέσυρε τις ενστάσεις της, με συνέπεια να γίνει αποδεκτή η ένταξή της Fyrom στον ΟΗΕ, χωρίς να έχει τα προς τούτοις προσόντα του άρθρου 4 του Κατ. Χάρτη του ΟΗΕ .

Τέλος αναφέρθηκε στις διενέξεις που ανέκυψαν μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες οδήγησαν στην κήρυξη του embargo από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1994 και τελικώς στη Συμφωνία της 13 Σεπτεμβρίου του 1995 που υπογράφτηκε στη Νέα Υόρκη από τους Υπουργούς Εξωτερικών των δύο χωρών.

Η συμφωνία αυτή, υπεγράφη προκειμένου να εξομαλυνθούν οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών και να αρθεί ο οικονομικός αποκλεισμός (Embargo 1994) που είχε κηρύξει η Ελλάδα κατά της FYROM,για την οποίαν η Ελλάδα σύρθηκε στο Ευρωπαικό Δικαστήριο, για παρεμπόδιση στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών, πλην όμως αθωώθηκε γιατί αυτό ήταν θέμα εθνικό και τα θέματα αυτά δεν υπάγονταν τη δικαιοδοσία του Ευρωπαικού Δικαστηρίου.

Η συμφωνία της Νέα Υόρκης, είχε συνταχθεί, ως συνήθως από τους Αμερικανούς επικυρίαρχους και ανετέθη στον Υφυπουργό Εξωτερικών των Η.Π.Α. Richard Holbourk, να επιδιώξει την υπογραφή της αρχίζοντας από την Ελλάδα, στην οποίαν Πρωθυπουργός ήταν ο ασθενής τότε Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος δεν συμφωνούσε και χρειάστηκε να επιστρατευθεί η γυναίκα του Δήμητρα για να τον πείσει κατά προτροπή του Ηόλμπουρκ, να υπογράψει το σχέδιο της Συμφωνίας. Η Συμφωνία αυτή, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησε δικαιώματα και υποχρεώσεις στις δύο χώρες, πέραν από τις διεθνείς δεσμεύσεις, που έχουν καθιερωθεί από τη διεθνή νομιμότητα ,ΟΗΕ, Ελσίνκι, ΟΑΣΕ, κτλ. όπως π.χ.

1) Η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση, να αναγνωρίσει τη FYROM ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο Κράτος, με το προσωρινό της όνομα FYROM ,να άρει τις κυρώσεις εναντίον της, δηλαδή τον εμπορικό αποκλεισμό [embargo] και να μη παρεμποδίσει την FYROM, από του να εισέλθει στους διεθνείς οργανισμούς, στους οποίους η Ελλάδα ήταν ήδη μέλος και να αναπτύξει καλές σχέσεις με τη γείτονα χώρα κτλ.

2]Η FYROM, ανέλαβε να απαλείψει από τη σημαία της τον ήλιο της Βεργίνας, να δηλώσει ότι το Σύνταγμά της, στα άρθρα 3 και 49 δεν συνιστούν βάση για οποιαδήποτε αξίωση και δεν δύναται να ερμηνευθούν ότι αποτελούν βάση για οποιαδήποτε επέμβαση στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας, προκειμένου να προστατεύσει το καθεστώς και τα δικαιώματα προσώπων <της εθνικότητάς> της, που ζούνε σε αυτές, πέραν των άλλων κοινών υποχρεώσεων για σεβασμό της ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, ανάπτυξη συμβατικών σχέσεων, εμπορικών, οικονομικών, περιβαλλοντολογικών κ.τ.λ.

Με τη Συμφωνία αυτή οι Συμβαλλόμενοι ανέλαβαν την υποχρέωση να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα για να αποτρέψουν εχθρικές ενέργειες η προπαγάνδα από κρατικά ελεγχόμενες υπηρεσίες κτλ. που υποδαυλίζουν τις σχέσεις τους, δημιουργούν μίσος η εχθρότητα ,καθώς επίσης δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούνται από τον κάθε συμβαλλόμενο μέρος σύμβολα της ιστορικής η πολιτισμικής κληρονομιάς του άλλου κράτους,

Η Συμφωνία προέβλεπε επίσης τη ρήτρα επίλυσης των διαφορών, καθ’ όσον αφορά την ερμηνεία και εφαρμογή της συμφωνίας με το δικαίωμα προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο και με μονομερή ενέργεια, δηλ. χωρίς την ύπαρξη ανάγκης υπογραφής συνυποσχετικού.

Τέλος, προβλέφθηκε ότι από το δικαίωμα αυτό της Προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο, η εξαίρεση της περίπτωσης του άρθρου 5 παραγ, 1 της Συμφωνίας, που αφορούσε το όνομα δηλ. το πιο σημαντικό και ουσιώδες θέμα της διαφοράς και των διενέξεών μας, εξαιρέθηκε από την δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου.

Η συμφωνία αυτή, θα πρέπει να πούμε εξ’αρχής και σύμφωνα με την στενή ερμηνεία των νομικών κανόνων, ότι είναι άκυρη και ανίσχυρη καθ’ όσον, σύμφωνα με τις Συνταγματικές μας προβλέψεις, από τη στιγμή που δημιούργησε δικαιώματα και υποχρεώσεις στη Χώρα μας, θα έπρεπε να είχε κυρωθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας,, πλην όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ και συνεπώς η συμφωνία αυτή όπως είπαμε είναι άκυρη και ανίσχυρη.

Η διάρκεια της συμφωνίας ορίστηκε για 7 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2002, μετά την πάροδο της οποίας, κάθε ένα μέρος αυτής να μπορεί να αποχωρήσει με γραπτή του δήλωση, η οποία θα πραγματοποιηθεί δώδεκα μήνες μετά την κοινοποίησή της, άλλως παρατείνεται αορίστως, όπως ήδη έχει γίνει, γιατί καμία από τις δύο χώρες δεν προχώρησε στην καταγγελία της.
Η προσφυγή της FYROM Διεθνές Δικαστήριο

H Fyrom,όπως είπαμε στην αρχή της ομιλίας μας ,κατέθεσε την προσφυγή της, στις 17\11\2008 στο διεθνές δικαστήριο, παραπονούμενη οτι η Ελλάδα παραβίασε τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το άρθρο 11 παρ. 1 της Συμφωνίας, που αποτελεί τον πυρήνα της σημερινής μας ομιλίας, η παραβίαση του οποίου, εκ μέρους της Ελλάδος, αποτέλεσε την νομική βάση της προσφυγής της .

Το άρθρο (11 παρ. 1) προβλέπει :

«Με τη θέση σε ισχύ της Μεταβατικής αυτής Συμφωνίας, το πρώτο συμβαλλόμενο μέρος συμφωνεί να μην προβάλει αντιρρήσεις στην αίτηση ή τη συμμετοχή του Δευτέρου Συμβαλλόμενου Μέρους σε διεθνείς πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς των οποίων είναι μέρος το πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος, πάντως το πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος επιφυλάσσεται του δικαιώματος να προβάλλει αντιρρήσεις σε οποιαδήποτε συμμετοχή αναφέρεται ανωτέρω εάν και στην έκταση που το δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος πρόκειται να αναφερθεί σε τέτοιους οργανισμούς ή θεσμούς διαφορετικά απ’ ότι στην παράγραφο 2 της Απόφασης 817 (1993) του Συμ. Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών».η οποία προβλέπει ότι το προσωρινό όνομα του δευτέρου μέρους είναι FYRON.

Δηλαδή η Ελλάδα, με την πρόβλεψη του άρθρου αυτού, ανέλαβε την υποχρέωση να μην προβάλλει αντιρρήσεις στο Αίτημα της FYROM να εισέλθει στους διεθνείς οργανισμούς όπως στην προκειμένη περίπτωση που συζητούμε, να εισέλθει στο ΝΑΤΟ κατά την Συνδιάσκεψη της Βουκουρεστίου το 2008.

Το Παραδεκτόν της Αιτήσεως και η Δικαιοδοσία του Δικαστηρίου :

1) Η ένσταση της Ελλάδος για το μη παραδεκτό της Αιτήσεως και ο ισχυρισμός της ότι η διαφορά εξαιρείται από την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σύμφωνα με το άρθρο 21 παράγρ. 2, ήταν νομίζω καταχρηστική και αβάσιμος, καθ’ όσον το άρθρο 21 παραγρ. 2, εξαιρεί μόνο τις διαφορές που αναφέρονται στον καθορισμό του ονόματος και όχι σε άλλες διαφορές, που μπορεί να προκύψουν μεταξύ των δύο χωρών , ως προς την εφαρμογή η ερμηνεία της συμφωνίας.

2) Το Άρθρο 21 παραγρ. 2, ορίζει ρητώς ότι : «Οποιαδήποτε διαφορά ή αμφισβήτηση που προκύψει μεταξύ των Μερών, σχετικά με την ερμηνεία ή την εφαρμογή αυτής της ενδιάμεσης Συμφωνίας, θα είναι δυνατό να τεθεί από οποιοδήποτε από τα δύο μέρη στο Διεθνές Δικαστήριο, με εξαίρεση τη διαφορά που αναφέρεται στην παραγ. 1 του άρθρου 5, η οποία προβλέπει ότι.
<Τα μέρη συμφωνούν να συνεχίσουν διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του Γεν. Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, σε ανακολουθία προς την απόφαση 845 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας με κατεύθυνση την επίτευξη συμφωνίας επί της διαφοράς που προσδιορίζεται στην απόφαση αυτή και στην απόφαση 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας>.
Κατόπιν των ανωτέρω η πρώτη ένσταση της Ελλάδος, για το μη νόμω βάσιμο της προσφυγής, με το αιτιολογικό ότι δεν υπήρξε άρνηση εκ μέρους της, αλλά ότι έγινε, αφορούσε τη συμπεριφορά του ΝΑΤΟ, δεν έγινε αποδεκτή, καθόσον το Δικαστήριο δέχθηκε ότι η συμπεριφορά της Ελλάδος συνιστούσε άρνηση, ισοδύναμη με VETO, όπως θα δούμε στη συνέχεια .
Η Ελλάδα στη δεύτερη ένστασή της, ισχυρίστηκε ότι το Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία, πλήν όμως το Δικαστήριο άπέρριψε την ένστασή της ,λέγοντας ότι έχει δικαιοδοσία βάσει του άρθρου 11παραγ1 και 22 παραγ. 2 και καλώς ήλθε η υπόθεση ενώπιόν του .

Η Ελλάδα σε συμπλήρωση των αντιρρήσεών της ισχυρίστηκε ότι.

1] η παραδοχή της αιτήσεως και κατ’επέκταση η απόφαση του Δικαστηρίου, δεν θα καταστήσει δυνατή και αποτελεσματική στην εφαρμογή της, πλην όμως το Δικαστήριο την απέρριψε λέγοντας ότι η απόφαση είναι ικανή να εφαρμοστεί από τις δύο χώρες,

2] η απόφαση του Δικαστηρίου θα μπορούσε να αποτελέσει επέμβαση στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες υπό την αιγίδα του ΟΗΕ προσπαθούν να εξεύρουν λύση στο πρόβλημά τους, πλην όμως και ο ισχυρισμός αυτός της Ελλάδος δεν έγινε αποδεκτος, καθ’ όσον το Δικαστήριο απεφάνθη ότι η ρύθμιση από το δικαστήριο των διαφορών, δεν έρχεται σε αντίθεση με τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις.

Τέλος το Δικαστήριο είπε ότι, το γεγονός ότι διαφωνείται εάν υπάρχει η όχι διαφορά, σημαίνει ότι πράγματι υπάρχει και συνεπώς καλώς ήρθε η υπόθεση ενώπιόν του, γιατί η διαφορά τους εμπίπτει στη δικαιοδοσία του. Το Δικαστήριο μετά την απόρριψη των ενστάσεων, εισήλθε στη συζήτηση της ουσίας της υποθέσεως, κατά την οποίαν, η Αιτούσα Fyrom ισχυρίστηκε ότι η Ελλάδα είναι υπεύθυνη, γιατί απέτυχε ή παρέλειψε να συμμορφωθεί με την υποχρέωσή της που απορρέει από το άρθρο 11 παραγρ. 1 της ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Το Δικαστήριο εξετάζοντας το νόημα της παραγρ. 1 του άρθρου 11 είπε ότι τα συμβαλλόμενα μέρη όταν συνήψαν τη συμφωνία αυτή, δεν απέβλεψαν στο να εξαιρεθεί το ΝΑΤΟ, από την ως άνω πρόβλεψη της Συμφωνίας και το ερώτημα που ετέθη ήταν εάν η Ελλάδα αρνήθηκε την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ η όχι δηλ. εάν η Ελλάδα αρνήθηκε να αποσταλεί πρόσκληση στην Fyrom να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Κυρίες και Κύριοι,

Είναι φανερό ότι το Αποφασιστικό Κριτήριο για την Ελλάδα, η οποία αρνήθηκε ,δια της συμπεριφορά της, να αποδεχθεί την αίτηση ένταξης της Αιτούσης στο ΝΑΤΟ, είναι η διαφορά μας για το όνομα που είναι η πηγή των πάσης φύσεως διενέξεών μας και χάριν αυτού έχουμε εμπλακεί σε όλη αυτήν την διαμάχη και όταν θα επιλυθεί η διαφορά μας για το όνομα δεν θα υπάρχει διαφορά.

Το Δικαστήριο όμως προχωρώντας στη ουσία του προβλήματος, είχε να κρίνει δύο πράγματα :

α) Τη παραβίαση της Ελλάδος του άρθρου 11 παρ. 1 για την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, για την οποίαν κλήθηκε να αποφασίσει και

β) Τη διαφορά για το όνομα, για την οποίαν δεν είχε καμία αρμοδιότητα , αφού δεν υπάρχει τέτοιο αίτημα και γιατί εξαιρείται από τις προβλέψεις της συμφωνίας, αλλά και γιατί το Συμβούλιο Ασφαλείας με τις αποφάσεις του, 817 και 845/1993, έχει αναθέσει την επίλυση στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο χωρών δηλ. στον Διαμεσολαβητή κ.Μάθιου Νίμιτς.

Πέραν όμως από τις ενστάσεις της η Ελλάδα για το παραδεκτό της αιτήσεως και για την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου έθεσε, όπως είπαμε, και το θέμα ότι η αίτηση της FYROM σχετίζεται με τη συμπεριφορά του ΝΑΤΟ και των Κρατών μελών του, διότι η απόφαση (του ΝΑΤΟ) να αναβάλει την πρόσκληση της FYROM να ενταχθεί σε αυτό , ήταν μία συλλογική απόφαση που πάρθηκε από το ΝΑΤΟ ομόφωνα, στη Συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου και όχι μία ατομική ή αυτόνομη απόφαση της Ελλάδος.

Ως εκ τούτου τα παράπονα της FYROM θα έπρεπε να στρέφονται κατά του ΝΑΤΟ, ως σύνολο και όχι εναντίον της Ελλάδος..

Η FYROM από την πλευρά της ισχυρίστηκε ότι η Προσφυγή της απευθύνεται μόνο εναντίον της συμπεριφοράς της Ελλάδος και όχι εναντίον της απόφασης ή της δράσης του ΝΑΤΟ, ή των άλλων μελών αυτού.

Τέλος η FYROM ισχυρίστηκε ότι η Ελλάδα με τα κρατικά της όργανα και τους πράκτορες της, έχει παραβιάσει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το άρθρο 11 παρ. 1 της ενδιάμεσης Συμφωνίας και ως εκ τούτου ζήτησε από το Δικαστήριο να διακηρύξει την παραβίαση και να διατάξει την Ελλάδα «να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα και να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της του άρθρου 11 παρ. 1 της Συμφωνίας».

Η Ελλάδα από την πλευρά της, ισχυρίστηκε ότι η απόφαση του Δικαστηρίου δεν μπορεί να ακυρώσει ή να τροποποιήσει την απόφαση του ΝΑΤΟ και ως εκ τούτου δεν μπορεί να εφαρμοστεί, γι’αυτό θα πρέπει το Δικαστήριο για να διατηρήσει το κύρος του, να μην διακινδυνεύσει να πάρει μία απόφαση….

Η FYROM απεναντίας ζήτησε να εκδοθεί απόφαση, η οποία να κηρύσσει την Ελλάδα υπεύθυνη να συμμορφωθεί με την ενδιάμεση συμφωνία, που σημαίνει ότι στο μέλλον δεν θα τολμήσει να ξαναπροβάλλει «veto» για την εισδοχή της στο ΝΑΤΟ.

Τελικά η FYROM ζήτησε από το Δικαστήριο :

1) Να απορριφθούν οι αρνήσεις της Ελλάδος, καθ’ όσον αφορά το παραδεκτό της Αιτήσεως και της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου.

2) Να διακηρύξει ότι η Ελλάδα, μέσω των Κρατικών της οργάνων (π.χ. Καραμανλής & Μπακογιάννη) και οι πράκτορές της, έχουν παραβιάσει την ενδιάμεση συμφωνία και στο άρθρο 11 παρ. 1.

3) Να διατάξει την Ελλάδα να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα (ή να κάνει τα αναγκαία βήματα) ώστε να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της του άρθρου 11 παρ. 1 της Συμφωνίας και να σταματήσει να αντιτίθεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αμέσως ή εμμέσως ή πλαγίως στο να γίνει η FYROM μέλος του ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά ισχυρίστηκε ότι ,

α) δεν αρνήθηκε την αίτηση της FYROM να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και εναλλακτικώς εν πάσει περιπτώσει ότι έκανε στη Συνδιάσκεψη του ΝΑΤΟ δεν αποτελούν παραβίαση του άρθρου 11 παρ. 1, αλλά συμπεριφορά του ΝΑΤΟ και των άλλων κρατών μελών του .

Η FYROM, όμως από την πλευρά της, ισχυρίστηκε ότι δεν την ενδιαφέρει η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ και των άλλων κρατών μελών του και ζήτησε να εξαιρεθεί η συμπεριφορά της Ελλάδος και τούτο γιατί η Ελλάδα είχε την υποχρέωση να μην προβάλει αντιρρήσεις, ως εκ τούτου η θετική ή αρνητική απόφαση του ΝΑΤΟ είναι άλλο θέμα, για αυτό και δεν υπήρξε ανάγκη για το Δικαστήριο, να αποφασίσει εάν είναι ή όχι υπεύθυνο το ΝΑΤΟ ή τα Κράτη-μέλη αυτού, για την μη πρόσκληση της Αιτούσης στη συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου, για την ένταξή της.
H FYROM αντέτεινε ότι η φράση «not to object” = σημαίνει να μην αρνηθεί, να μην υποβάλλει αντιρρήσεις, να μην εκφράζεται δυσμενώς και γενικά να μην έχει αρνητική συμπεριφορά και όχι μόνο κατά την ψηφοφορία να μην προβάλλει veto, σύμφωνα με την ευρεία ερμηνεία του άρθρου.

Η Ελλάδα, όμως με τη δική της στενή ερμηνεία, την άρνησή της την προσδιόρισε μόνο στην ψηφοφορία. Το Δικαστήριο όμως δέχτηκε την ευρεία ερμηνεία, της αρνητικής συμπεριφοράς της Ελλάδος και όχι τη στένη της αρνητικής ψήφου του (veto).κατά την ψηφοφορία.

Η FYROM απέδειξε την αρνητική συμπεριφορά της Ελλάδος, η οποία σε δηλώσεις αξιωματούχων της, καταφέρθηκε κατά της εισόδου της FYROM στο ΝΑΤΟ, σε memorandum που κυκλοφόρησε μεταξύ των ξένων διπλωματικών αντιπροσωπειών, σε δηλώσεις υπουργών της κτλ., οι οποίοι δήλωναν ότι η επίλυση του θέματος του ονόματος, αποτελεί προϋπόθεση για την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ (sine gua non) ακόμη και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος έκανε αρνητικές δηλώσεις τρεις φορές είχε πει ότι, no solution means no invitation,ενώ Η κα Μπακογιάννη ομοίως δήλωνε, όσο δεν υπάρχει συμφωνία για το όνομα, δεν υπάρχει ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ.

Επίσης η Ελλάδα έστειλε επιστολές σε διάφορες χώρες και στα Ηνωμένα Έθνη και στο Συμ. Ασφαλείας, ότι η Ελλάδα δεν συμφώνησε στην ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, λόγω του ότι δεν λύθηκε το θέμα του ονόματος, επίσης έστειλε επιστολή στα μέλη του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, ότι οι ηγέτες του ΝΑΤΟ, με πρόταση της Ελλάδος συμφώνησαν να αναβάλουν την πρόσκληση της FYROM να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, μέχρις ότου λυθεί το θέμα του ονόματος.

Το Δικαστήριο, απεφάνθη ότι όλες οι παραπάνω ενέργειες της Ελλάδος, αποτελούσαν αρνητικές θέσεις, πριν κατά και μετά τη Συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου, που απέδειξαν ότι συστηματικά η Ελλάδα καλλιέργησε την αντίθεσή της και απέτρεψε την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, λόγω της μη επίλυσης του προβλήματος του ονόματος …Ως εκ τούτου το Δικαστήριο κατέληξε στο ότι η Ελλάδα, αρνήθηκε στη FYROM την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, παρά την προς τούτο υποχρέωσή της..

Στό σημείο αυτό ,θα πρέπει να πούμε ότι κατά τη συζήτηση προέκυψε και το θέμα ερμηνείας της δεύτερης φράσης του άρθρου 11 παρ. 1, η οποία αναφέρεται στην απόφαση 817/93 του Συμ. Ασφαλείας, που καθορίζει το όνομα της Αιτούσης. Η Ελλάδα ισχυρίστηκε ότι σύμφωνα με τη δεύτερη φράση, οι Σκοπιανοί, δεν μπορούν να ζητήσουν την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ με το Συνταγματικό τους όνομα δηλ. με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, ούτε τα Κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, μπορούν εντός του ΝΑΤΟ, να χρησιμοποιούν αυτό το όνομα παρά μόνο το FYROM, με το οποίο έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ.

Κατόπιν τούτου, το Δικαστήριο εκλήθη να ερμηνεύσει την δεύτερη φράση του άρθρου 11 παρ. 1, επικαλούμενο τα άρθρα 31 και 32 της Συμφωνίας της Βιέννης του 1969, για την ερμηνεία των Συμφωνιών και απεφάνθη ότι η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει τη FYROM ως ανεξάρτητο Κράτος, ως εκ τούτου δεν μπορεί εκ των υστέρων να της περιορίσει το δικαίωμα να ονομάζεται όπως αυτή επιθυμεί και τούτο γιατί όταν υπεγράφη η ενδιάμεση συμφωνία οι Σκοπιανοί συνέχιζαν να χρησιμοποιούν το Συνταγματικό τους όνομα, για το οποίο η Ελλάδα, είχε αντιρρήσεις (δηλ. για το Δημοκρατία της Μακεδονίας), αλλά αυτό δεν συμπεριελήφθη ρητώς στη συμφωνία και δη στο άρθρο 11 παρ. 1 .

Ως εκ τούτου το Δικαστήριο δεν θεωρεί ότι η δεύτερη φράση του άρθρου 11 παρ. 1 επιβάλλει στη FYROM, να μην χρησιμοποιεί και το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, γιατί εάν ήθελε κάτι τέτοιο η συμφωνία θα έπρεπε όπως είπαμε, να το αναφέρει ρητώς, όπως αναφέρει ότι οι δύο χώρες οφείλουν να εμποδίσουν την άσκηση προπαγάνδας και εχθρικών ενεργειών της χώρας τους και των υπηκόων του, εναντίον της άλλης χώρας.

Συνεπώς δεν μπορεί να διαφωνεί εκ των υστέρων, τη στιγμή κατά την οποίαν ο σκοπός της Συμφωνίας είναι η ομαλοποίηση των σχέσεών τους, όπως αυτό είχε γίνει, με την άρση των αντιρρήσεων της Ελλάδος να εισέλθουν οι Σκοπιανοί στον ΟΗΕ και μάλιστα έγιναν μέλη ταυτόχρονα και σε 15 άλλους Διεθνείς Οργανισμούς κτλ.

Υπό το πνεύμα αυτό το Δικαστήριο τάχθηκε με την πλευρά των Σκοπιανών ότι μπορούν στο μέλλον ως ανεξάρτητα κράτη, να προσφύγουν για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, με το Συνταγματικό τους όνομα, το οποίο χρησιμοποιούν πολλά χρόνια τώρα ( π.χ.στο Συμ. της Ευρώπης), χωρίς άρνηση της Ελλάδος.

- Τέλος η Ελλάδα πρόβαλε την ένσταση «exception non adimpleti contraction, δηλ. την ένσταση του μη εκπληρωθέντος συναλλάγματος» που σημαίνει ότι, εφ’ όσον η FYROM δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τα άρθρα 5,6,7 και 11 της Συμφωνίας, κατά το ίδιο τρόπο και η Ελλάδα, αρνείται αντιστοίχως τις δικές της υποχρέωσεις δηλ. προβάλει λόγους αντιποίνων, οι οποίοι είναι βέβαια νόμιμοι, όπως άλλωστε αυτό προβλέπεται και από τη Συμφωνία της Βιέννης, πλην όμως δεν αποδείχτηκαν.

Οι Σκοπιανοί ισχυρίστηκαν ότι δεν μπορεί να ισχύσει η ένσταση του μη εκπληρωθέντος Συν/τος, αφού μέχρι στιγμής η Ελλάδα δεν είχε προβάλει καμία αντίρρηση, ούτε για παραβίαση της Συμφωνίας, ούτε επιφύλαξη για την ισχύ ή αναστολή ισχύος της κτλ.
Με λίγα λόγια η Ελλάδα, δυστυχώς δεν κατάφερε να αποδείξει, τα παράπονά της και τους ισχυρισμούς της, για παραβίαση από την πλευρά της FYROM, της ενδιάμεσης συμφωνίας (των άρθρων 5, 6 και 7) ούτε να προβάλει ποτέ αντιρρήσεις ή διακοινώσεις και προειδοποιήσεις προς τα Σκόπια, τον ΟΗΕ η σε άλλους διεθνείς οργανισμούς κτλ.
Οι Σκοπιανοί βέβαια χρησιμοποιούν τα Ελληνικά σύμβολα, σε διάφορες εκδηλώσεις τους, προπαγανδίζουν σε βάρος μας, προβαίνουν σε εχθρικές πράξεις, σε πλαστή ιστορία και στα σχολεία τους και χρησιμοποιούν τα σύμβολα της πνευματικής μας κληρονομιάς, όπως γραμματόσημα, αγάλματα, ονόματα αεροδρομίων, κτλ. πλην όμως το Δικαστήριο είπε, ότι αυτοί οι ισχυρισμοί της Ελλάδος θα έπρεπε να είχαν προβληθεί ενώπιον του ΟΗΕ η να τα είχε φέρει ενώπιον της FYROM, σύμφωνα με τη συμφωνία , και εν πάσει περιπτώσει αυτά έγιναν μετά τη Συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου.

Η Ελλάδα, κατά το Δικαστήριο, δεν κατάφερε να θεμελιώσει τις παραβιάσεις εκ μέρους των Σκοπιανών, της ενδιάμεσης Συμφωνίας μέχρι τη συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου.
Το Δικαστήριο έπειτα από την επεξεργασία της ως άνω διαδικασίας, αποφάσισε ότι, 1) Η Ελλάδα παραβίασε τις υποχρεώσεις της και 2) Η επανόρθωση, για την παραπάνω παραβίαση, το Δικαστήριο διεκήρυξε ότι η άρνηση της Ελλάδας ήταν δικαιολογημένη, και ως εκ τούτου δεν θεωρεί αναγκαίο να διατάξει την Ελλάδα, όπως ζήτησαν οι Σκοπιανοί, να αποφύγει στο μέλλον κάθε συμπεριφορά, η οποία θα παραβιάζει τις υποχρεώσεις της, του άρθρου 11 παρ. 1 της ενδιάμεσης συμφωνίας.

Το Δικαστήριο τέλος όπως έχει εξηγήσει, ως γενικό κανόνα, μία χώρα που έχει διακηρυχθεί ότι ενήργησε παράνομα, δεν θα επαναλάβει αυτή την πράξη και στο μέλλον. Άλλωστε το γεγονός ότι το Δικαστήριο έκρινε ότι η Ελλάδα είναι υπεύθυνη παραβίασης του άρθρου 11 παρ. 1,της Συμφωνίας , αυτό συνιστά μία αρμόζουσα επανόρθωση…
Κυρίες και Κύριοι,.

Τελειώνοντας την ομιλία μου και για να εμπεδώσετε αυτά που, εν συντομία είπαμε, να μου επιτρέψετε να σας πω συμπερασματικά ότι.

1] Η συμφωνία αυτή είναι λεόντειος και δυσμενής για τη χώρα μας, απόδειξης η δόλια απόκρυψης της εξαίρεσης από το Διεθνές Δικαστήριο της επίλυσης του ονόματος. Η συμφωνία αυτή αποτελεί τη βάση πάνω στην οποίαν στηρίζονται οι Σκοπιανοί πλέον, μαζί με τους Ελληνες προδότες και εξωμότες που λόγω εγκλημάτων, δεν γύρισαν στη Ελλάδα, αλλά και τους προστάτες και συνεργάτες τους, θα οριστικοποιήσουν την άλωση του ονόματος, της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και αργότερα όταν οι διεθνείς συγκυρίες τους το επιτρέψουν, της εδαφικής μας ακεραιότητας, για αυτό από την πρώτη στιγμή ζητήσαμε να μην εφαρμοστή και να καταγγελθεί, η Συμφωνία αυτή, αλλά δυστυχώς δεν εισακουστήκαμε,

2]Η αντιμετώπιση της προσφυγής των Σκοπιανών στο Διεθνές Δικαστήριο, είπαμε από την πρώτη στιγμή ,ότι θα μπορούσε να γίνει αποτελεσματικά, με τη κατάθεση από την πλευρά της Ελλάδος αυτοτελούς Προσφυγής, με την οποίαν να ζητούσε την επίλυση όλων των προβλημάτων μας ,με σωστή προετοιμασία και κυρίως του ονόματος, πλην όμως δεν εισακουστήκαμε,

3] Η Ελλάδα προσήλθε στο Δικαστήριο εντελώς άοπλη, δεν μπόρεσε να αποδείξει ούτε τους ισχυρισμούς της, με συνέπεια να έχουμε τα γνωστά πλέον δυσμενή αποτελέσματα,

4] Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι μεροληπτική, γιατί προχώρησε πέραν των υπό της Αιτούσης, διεκδικουμένων ,όπως για το ότι μπορεί στο μέλλον η FYROM να ζητήσει την ένταξή της στους διεθνείς οργανισμούς και με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας, χωρίς να ερευνήσει, εάν ο εξωτερικός αυτοπροσδιορισμός της, είναι νόμιμος η όχι και σύμφωνος με το διεθνές δίκαιο, [posessio longi temporis,ex turbi causa non oritur action ,he who wans justice must have clean hans κτλ.] αλλά και την διεθνή νομολογία η οποία ορίζει ότι το Διεθνές Δίκαιο και μάλιστα οι jus cogens κανόνες αυτού , κατισχύουν του εσωτερικού δικαίου, του Συντάγματος και των Νόμων μιας χώρας, όπως έχει νομολογηθεί από πολλές Δικαστικές Αποφάσεις,[cases, zones, Greco Bulgaria Community, Alabama claim, Polis National ,Massey κτλ.] γιατί έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές της Ισότητας και της Δικαιοσύνης, που έχουν κωδικοποιηθεί στον Κατ.Χάρτη του ΟΗΕ.
5] Η μεσολάβησης του κ. Μάθιου Νίμιτς είναι απαράδεκτη, μεροληπτική και ατελέσφορη για αυτό θα πρέπει να καταγγελθεί .
6] Η ίδρυση πλέον Ειδικού Γραφείου αντιμετώπισης ,της επιθετικής προπαγάνδας των Σκοπιανών, έχει καταστεί πλέον αναγκαία, καθόσον έχει λάβει χαρακτήρα απειλής κατά της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και της Εδαφικής μας ακεραιότητας .

Τέλος και με την ελπίδα ότι οι αρμόδιοι της χώρας μας, θα βάλουν μυαλό μετά την απόφαση αυτή, ότι θα καταγγείλουν επί τέλους την επαίσχυντο αυτή συμφωνία και ότι θα λάβουν τα αναγκαία μέτρα για την προστασία της Μακεδονίας μας ,Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας. ....